De kapel van Grentzingen werd in 1773 gebouwd als privé-kapel van Michel Andrea, conrector van de oudste school van Luxemburg: het Jezuïetencollege - de voorloper van het huidige atheneum - in Luxemburg-stad. Daarmee behoorde de kerk officieel tot de bezittingen van de Heren van Birtrange. Pas in 1985 is de kerk door baronesse de Broqueville overgedragen aan de gemeente Ettelbruck, in ruil voor landerijen.
Tussen 1985 en 1987 is de kapel gerenoveerd, waarna hij op 18 september 1987 door bisschop Jean Hengen werd ingewijd. De kerk is gewijd aan Maria, troosteres der bedroefden.
Grentzingen chapel
The chapel of Grentzingen was built in 1773 as private chapel of Michel Andrea, conrector of the oldest school in Luxembourg: the Jesuit College - nowaday the grammar school - in Luxembourg-city. The chapel was part of the posessions of the Lords of Birtrange. In 1985 the church was handed over to the community of Ettelbruck, in exchange of some farming fields.
Between 1985 and 1987 the chapel was restored, after which it was consecrated on September 18, 1987, by bishop Jean Hengen. The church is dedicated to Maria the Consoler.
De Loschbuer is een van de vele natuurlijke bronnen in de zandsteenheuvels van Luxemburg.
Op 7 oktober 1935 ontdekte de leraar en enthousiast amateur-archeoloog Nicolas Thill onder een rots hier vlakbij een vrijwel volledig skelet van een mens. Samen met enkele andere archeologen groef hij het zorgvuldig uit, waarna hij het skelet overdroeg aan het natuurhistorisch museum.
Onderzoek wees uit dat de "man van Loschbuer" een volwassen man was van ongeveer 1,60m groot. Hij heeft geleefd tussen 6202 en 5925 v.Chr., dus in de late middensteentijd (mesolithicum). Bij het skelet werden diverse stenen werktuigen gevonden, plus de verbrande resten van een tweede skelet, dat nog ouder was (7050-6685 v.Chr.).
De man van Loschbuer is het oudste skelet dat in Luxemburg gevonden is.
The man from Loschbuer
The "Loschbuer" is one of the many natural wells in de sandstone hills of Luxembourg.
On October 7, 1935, the teacher and amateur archeologist Nicolas Thill discovered an almost complete human skeleton under a rock nearby. Together with some other archeologists he carefully excavated the bones and handed them over to the national museum of natural history.
After examination, the "man from Loschbuer" was described as a full grown man, about 1,60m tall. He lived between 6202 and 5925 B.C, that is the middel stone age (mesolithic). Near the skeleton various tools were found, and also the burned bones of a second skeleton, which was even older (7050-6685 B.C).
The man from Loschbuer is the oldest human skeleton found in Luxemburg.
De Sint-Rochuskerk in Ehnen bestaat eigenlijk uit twee delen.
De toren is het enige wat is overgebleven van de kerk die hier oorspronkelijk stond en die dateert uit de twaalfde eeuw. Het was de plek waar de "Heren van het Hof Lenningen" hun jaarvergaderingen hielden. Die "Heren" waren door de gezaghebbers van het bisdom Trier tot burgemeesters in de regio benoemd.
Het andere deel van de kerk is gebouwd in 1826. Het is het enige ronde kerkschip in Luxemburg. Hij is ontworpen door de Belgische architect Spaack, die het idee baseerde op het Pantheon in Rome.
De kerk is gewijd aan Sint Rochus, een van de zes pestheiligen, die volgens de overlevering tijdens een bedevaartstocht zieken verzorgde, totdat hij zelf werd getroffen door de pest en door een engel werd genezen.
The round church in Ehnen
St. Roch's church in Ehnen consists of two elements.
The tower is the only part remaining from the original church, which goes back to the 12th century. It was the place where the "Lords of the Lenningen Court" held their annual meetings. These "Lords" were appointed as mayors of the region by the authorities of the Diocese of Treves.
The other part of the church was built in 1826. It is the only round church in Luxembourg ans was designed by the Belgian archtitect Spaack, inspired by the Pantheon in Rome.
The church is devoted to St. Roch, one of the "plague saints". the stories tell that he tended the sick during his pilgrimage to Rome, until he himself fell ill with the plague and was miraculously cured by an angel.
Hoewel niet meer zo groot als vroeger, is er nog steeds een redelijk omvangrijke tabakproductie in Luxemburg. Zowel in Luxemburg-stad als in Ettelbruck staan fabrieken van de Heintz van Landewyckgroep.
De fabriek is opgericht door Jean-Pierre Heintz. Hij werd op 29 december 1821 in Luxemburg-stad geboren en stierf daar op 30 juni 1892. Hij was getrouwd met Josephine van Landewyck, de kleindochter van een Nederlandse majoor.
Naast sigaretten worden hier vloeitjes, hulzen en sigaren gemaakt. De populairste merken zijn Ducal en Elixyr. Maar de allerpopulairste sigaret is Maryland - op de fabrieken vol trots aangeduid met "Ons Cigarette".
Tja, en als je dan bij de ingang een familielid tegenkomt, wil je natuurlijk wel een groepsportret...
Ons Cigarette
Although less important than in earlier days, there is still a sizeable tobacco industry in Luxembourg. Both Luxembourg-city and Ettelbruck have factories of the Heintz Van Landewyck Group.
The factory was founded by Jean-Pierre Heintz. He was born on December 29, 1821, in Luxembourg-city and died there on June 30, 1892. Het was married to Josephine van Landewyck, the grand daughter of a Dutch major.
Besides cigarettes, the factory produced cigarette paper, tubes and cigars. The most popular brands are Ducal and Elixyr. But far out the most popular cigarette is Maryland - pridely called "Our Cigarette" on gigantic signs on the factory walls.
And if you happen to meet a family member near the entrance, you simply have to make a group portrait, of course...
D'Maus Ketti is een figuur, gecreëerd door de schrijver Auguste Liesch, geboren op 18 augustus 1874 in Mondor-les-Bain, gestorven op 13 maart 1949 in Luxemburg-stad.
Ze is gebaseerd op een oude fabel van Aesopus, "de stadsmuis en de veldmuis".
Het boek over Ketti werd in 1936 uitgegeven. De veldmuis Ketti woont in Biermereng (Burmerange). Ze krijgt bezoek van haar nicht Mim uit de stad, Luxemburg-Clausen om precies te zijn. Maar Mim vind het plattelandseten (graan en hazelnoten) maar niks en nodigt op haar beurt Ketti uit voor een verblijf in de stad. Daar sluipen ze een huis in en doen zich te goed aan luxueuze lekkernijen - totdat kater Tunn opduikt en ze moeten rennen voor hun leven, waarna Ketti besluit om direct terug te gaan naar het platteland. De moraal van het verhaal: een bescheiden maar veilig leven is aangenamer dan een rijk leven vol angst en zorg.
Uiteraard heeft Ketti een standbeeld gekregen in haar woonplaats Biermering. En in Mondorf-les-Bain is ze vereeuwigd in deze fontein.
D'Maus Ketti
D'Maus Ketti is a fictive mouse, created by the author August Liesch, born on August 18, 1874 in Mondorf-les-Bain, deceased on March 13, 1849 in Luxembourg-City.
She is based on one of Aesop's fables: "town mouse and country mouse".
The story of Ketti was first published in 1936. Country mouse Ketti lives in Biermereng (Burmerange). Her cousin Mim from the city - Luxembourg-Clausen - comes to visit her. But Mim doesn't appreciate the country food (weed and haselnuts) en invites Ketty for a stay in the city. There they sneak into a house and feast on luxurious dishes - until the cat Tunn turns up and they have to run for their lives. The startled Ketti decides to return to the countryside right away. The moral of the story: a modest but safe life might be more pleasant than a wealthy life full of fears and worries.
There is, of course, a statue of Maus Ketti in her home village. And in Mondorf-les-Bain she is honoured with this fountain.
De Johanneskerk - ook wel "Sint Johann auf dem Stein" genoemd - staat naast de Neumünster Abdij in Luxemburg-Grund. Al in 1309 stond hier een kerk, maar het huidige gebouw werd tussen 1688 en 1705 gebouwd.
Een van de bijzonderste beelden in de kerk, is dat van de Zwarte Madonna. Het stamt uit de 14e eeuw en is afkomstig uit de Parler-school in Keulen.
Hoewel vroeger werd gedacht dat de donkere kleur van dergelijke beelden werd veroorzaak door ouderdom of door de houtsoort, gaat men er tegenwoordig van uit dat het een bewuste keuze van de kunstenaars was, die verband houd met een tekst uit het Hooglied: "Ik ben zwart, maar lieflijk." (Hooglied 1, vers 5). Die tekst slaat op de Koningin van Sheba, de bruid van Salomo.
Er bestaan ongeveer 400 tot 500 Zwarte Madonna's in Europa.
Black Madonna
St. John's Church - also called "St. John on the Stone" - is next to the Neumünster Abbey in Luxembourg-Grund. There was a church on this spot as early as 1309, but the present one was built between 1688 and 1705.
One of the most remarkable statues in the church, is the Black Madonna. It dates back to the 14th century and was found in the Parler-school in Cologne.
For a long time people thought the dark colour of this kind of statues was due to aging or to the wood they were made of. But nowadays it is assumed that it was a delibarate choice of the artists, based on a verse of Song of Solomon: "I am black, but lovely." (Song of Solomon 1, verse 5). The quote refers to the Queen of Sheba, Solomon's bride.
There are about 400-500 Black Madonnas in Europe.
Max Goergen werd op 29 november 1893 geboren in Steinsel. Hij studeerde recht en economie, onder meer in Bonn, Frankfurt en Parijs, en vestigde zich als advocaat in Esch-sur-Alzette. Maar hij moest zijn praktijk al snel opgeven vanwege toenemende hoorproblemen. Van 1942 tot 1958 werkte hij als wetenschappelijk medewerker bij de nationale bibliotheek. Na zijn pensionering verhuisde hij naar Wilwerwiltz, waar hij in dit huis woonde tot aan zijn dood in 1978.
Naast zijn werk heeft hij veel geschreven, vooral toneelstukken. Ook was hij een enthousiast boekenverzamelaar.
De neef van zijn vrouw, Lucien Jacoby, erfde het huis en de bibliotheek van zo'n 32000 boeken. Die schonk beide na zijn dood aan het "Europees bureau voor weinig gebruikte talen". Dat houdt zich bezig met culturele activiteiten op het gebied van "kleine" talen, zoals het Luxemburg en beheert de bibliotheek.
Sproochenhaus (House of Language)
Max Goergen was born on November 29, 1893, in Steinsel. He studied law and economics in Bonn, Frankfurt and Paris and started a practice as an attorney in Esch-sur-Alzette. But due to serious hearing problems, he had to quit that job. From 1942 unti 1958 he worked as a scientific employee at the national library. After his retirement, he moved to this house in Wilverwiltz, where he lived till his death in 1978.
During his working years he wrote a number of plays. He also was a driven collector of books.
His wife's cousin, Lucien Jacoby, inherited the house and the library of about 32.000 books. He donated it al to the "European bureau for lesser used languages". This institute promotes cultural activities, especcially concerning "small" languages, like Luxembourgish, and manages the library.
Opgravingen hebben aangetoond dat er al in de achtste eeuw v. Chr. een nederzetting was in het huidige Mersch. En de eerste kerk voor St. Michael werd in de zevende eeuw AD gebouwd.
De toren die er nu nog steeds staat, dateert uit 1707 en is in barokstijl gebouwd. Toen de kerk rond 1855 werd afgebroken, bleef de toren op verzoek van Anna Pawlowna, koningin der Nederlanden en Groot-Hertogin van Luxemburg, gespaard.
Op het plein voor de toren, staat sinds 1994 een fontein in de vorm van de draak waartegen St. Michael volgens de overlevering streed. Het beeld bevat talrijke symbolen die verwijzen naar de geschiedenis en de omgeving van Mersch.
St. Michaels tower in Mersch
Acheological findings show that there was already a settlement on the location of Mersch in the 8th century BC. And the first church dedicated to St. Michael was built in the seventh century AD.
The present tower dates back to 1707 and was built in baroque style. When the church was demolished in 1855, the tower was spare at the request of Anna Pawlowna, Queen of the Netherlands and Grand-Duchess of Luxembourg.
At the square next to the tower you can find a fountain in the shape of the dragon that St. Michael killed, so the stories tell. The statue has many symoblic details, referring to the history of Mersch and surroundings.
Het dorpje Grentzingen ligt op zo'n twee kilometer afstand van Ettelbruck. Vroeger was het niet eens een dorpje, maar waren de twee huizen en twee boerderijen eigendom van de "heren van Birtringen", de bewoners van het nabijgelegen kasteel.
Maar bij de gemeentelijke herindeling van het aangrenzende dorp Schieren in 1815 vervielen die eigendomsrechten en werd Grentzingen een heus dorp.
Voor zover ik kan achterhalen, is Grentzingen het kleinste dorp van Luxemburg. Op 1 januari 2014 bedroeg het officiële inwonersaantal zeven personen, verdeeld over twee woningen. Vier mannen en drie vrouwen - leeftijden onbekend. Maar twee gezinnen, een met één kind en een met twee kinderen lijkt het meest voor de hand te liggen.
Veel vertier is er verder in het dorp niet te vinden. Maar gelukkig is er wélk een kerk!
Grentzingen
About two kilometers from Ettelbruck you find the village of Grentzingen. In earlier ages it wasn't even a village: the two houses and two farms belonged to the "Lords of Birtringen", the owners of the castle closeby.
But with the municipal redivision of the neighbouring village of Schieren, the property rights were withdrawn and Grentzingen became a official municipality.
As far as I know, Gentzingen is the smallest village in Luxembourg. On January 1, 2014, there were seven inhabitants, living in two houses. Four men and three women, whose ages are unknown. But the most logical explanation seems to be there are two families, one with one child and one with two children.
There isn't much activity in the village. But of course there is a church!
Bijna de helft - 44% - van de inwoners van Luxemburg is buitenlander. Dat heeft deels te maken met twee grote immigratiegolven in de vorige eeuw. De eerste rond 1920, toen mijnbouw en staalproductie tot bloei kwamen en veel jonge mensen uit Italië in die sector kwamen werken; de tweede rond 1960 toen veel Portugezen hier werk vonden in de bouw. Tegenwoordig zijn het vooral de financiële sector en de Europese instanties die buitenlandse werknemers aantrekken.
Al die nationaliteiten wonen en werken hier in een vrijwel perfecte harmonie. Maar het nationale devies van Luxemburg lijkt iets heel anders te zeggen. "Mir wölle bleiwe wat mir sin" - We willen blijven wat we zijn. Of zouden ze daarmee bedoelen dat ze tot in lengte van dagen zo gastvrij zijn als ze in het verleden al waren?
De tekst is afkomstig uit een patriottisch lied uit 1859, "De Feierwon" (De Stoomlocomotief), geschreven toen de eerste internationale spoorverbinding geopend werd. Het refrein daarvan luidt in het Nederlands:
"Kom hierheen uit Frankrijk, België, Pruisen,
we willen je ons vaderland laten zien.
Je kunt het overal navragen,
we willen blijven wat we zijn."
Mir wölle bleiwe wat mir sin
Almost half - 44% - of the Luxembourgish inhabitants is foreigner. That great number is partly due to two waves of immigration. The first around 1920, when mining and steel production were blooming and lots of youn men from Italy came to work in the mines and factory; the second around 1960 when many Portugese found a job in construction. Nowadays the financial sector and the European organisations attract foreign personnel.
All of these nationalities live and work here in almost perfect harmony. But the national motto of Luxembourg seems to say otherwise. "Mir wölle bleiwe wat mir sin" - we want to remain what we are. Or does it mean they want to stay as welcomingly as we used to be untill the end of time?
The phrase is part of a patriotic song, "De Feierwon" (The Steam Train), written in 1859, when the first international railroad opened. Its chorus reads:
"Come her from France, Belgium, Prussia,
we want to show you our fatherland.
Ask in all directions,
We want to remain what we are."
In het jaar 1039 trokken twee jonge mannen, afkomstig uit Arlon (België) in de richting van Mersch. In een bos bij Reckange, bij de oever van de Eisch, bouwden ze een hut en leefden daar als kluizenaars.
Een van hen was Theobald van Provinz. Zijn metgezel heette Walter.
Een tijdje later besloten ze een pelgrimstocht te maken naar Santiago de Compostella en naar Rome. Maar onderweg stierf Walter. Theobald besloot de reis af te breken en stichtte een klooster in Vicenza. Daar stierf hij op 35-jarige leeftijd.
Op de plaats waar beiden hun kluizenaarsbestaan leidden, is later een kapel gebouwd. De eerste schriftelijke vermelding daarvan dateert uit 1180.
De huidige kapel is gebouwd in 1897 en in 1992 grondig gerestaureerd.
Eenelter Chapel
In the year 1039 two young men from Arlon (Belgium) travelled in the direction of Mersch. In the woods near Reckange, at the bank of the river Eisch, they built a cabin, where they lived as hermits.
One of them was Theobald of Provins. His companion was called Walter.
Later on they decided to make a pilgrimage to Santiago de Compastella and Rome. But during the voyage, Walter died. Theobald decided to cancel the journey and founded a monastry in Vicenza. He died there at the age of 35.
Near the place where the two men lived as hermits, a chapel was built. The first written record of it dates back to 1180.
The present chapel was built in 1897 en completely restored in 1992.
In 1902 werd in Hollerich, toen nog een buitenwijk van Luxemburg-stad, een abattoir geopend. Maar omdat de stad steeds verder uitdijde en zo'n naargeestig gebouw in een woonwijk voor niemand prettig is, werd het in 1920 gesloten.
Tegenwoordig is het oude pand het domein van de Luxemburgse jeugd. Er is een overdekte skatebaan, een kleine concertzaal (500 zitplaatsen), studiofaciliteiten en natuurlijk een café.
Waar elders in steden en dorpen graffiti vaak een doorn in het oog zijn, worden ze in het Schluechthaus juist gestimuleerd. Als de jeugd zich op creatieve wijze wil uiten - en eerlijk gezegd zijn graffiti vaak heel mooi, kunstzinnig en vrolijk - kun je dat misschien op een gestructureerde manier toelaten, was daarbij waarschijnlijk de achterliggende gedachte.
Omdat de ruimte beperkt is en de creativiteit een oneindig proces, ontstaat hier een voortdurend veranderende gigantische muurschildering.
Schluechthaus
In 1902 a slaughterhouse was opened in Hollerich, a district at the outskirts of Luxembourg-city at that tie. But since the town kept growing and such a desolate building isn't really appreciated in a residential area, the abattoir closed in 1920.
Nowadays the old building is the place to be for Luxembourg's youth. There is an indoor skate track, a small concert hall (500 seats), sound studios and of course a bar.
Elsewhere, in cities and villages, graffiti may be cause for annoyance, in the Schluechthaus they are actually promoted. When adolescents feel the need to express themselves artistically - and to be honest: graffiti often are very beautiful, creative and vibrant - it is better to allow it in a structured and limited way.
Since space is limited and creativity is an endless process, you can see an ever changing mural here.
Johannes (later John) Grün werd op 27 augustus 1868 geboren in Mondorf-les-Bains. Op zijn 21e emigreerde hij naar de Verenigde Staten, waar hij in een brouwerij werkte. Daar kwam hij in contact met de sportman Aloysius Marx, die onder de indruk was van het gemak waarmee John de zware biervaten hanteerde. Hij haalde John over om samen op te treden als "The Marx Brothers", de "sterkste mannen ter wereld". Na diverse succesvolle tournees door Amerika, besloot John voortaan alleen verder te gaan - waarbij hij onder meer optrad met Houdini. Zijn bijnaam was "Hercules".
In 1909 raakte hij door een hersenbloeding halfzijdig verlamd en keerde terug naar Luxemburg. Hij stierf op 3 november 1912 in Ettelbruck en werd begraven in Mondorf-les-Bains.
The Luxembourg Hercules
Johannes (later John) Grün was born on August 27, 1868, in Mondorf-les-Bains. When he was 21, he emigrated to the United States and worked in a brewery. There het came into contact with Aloysius Marx, an athlete, who was impressed how easily John moved the heavy beer barrels around. He persuaded John to perform together als "The Marx Brothers, the strongest men in the world". After numerous successful tours around America, John decided to go on as a solo artist and performed, among others, with Houdini. He was known as "the Luxembourg Hercules".
In 1909 he became partially paralyzed after a stroke and returned to Luxembourg. Het died on November 3, 1912, in Ettelbruck and was buried in Mondorf-les-Bains.
Midden in een privé wijngaard - eigenlijk meer een grote tuin - in het plaatsje Ehnen, staat een kapelletje voor de heilige Nicolas. De vroegere eigenaar van het huis op de achtergrond heeft het daar in 1953 laten plaatsen, ter vervanging van een veel oudere kapel.
Het verhaal daarachter: in de herfst van 1764 voeren twee wijnboeren, Mathias Kiefer en Peter Kohl, met een boot vol druiven over de Moezel. Ter hoogte van Ehnen zonk de boot, maar beide opvarenden brachten het er op miraculeuze wijze levend vanaf. Uit dankbaarheid lieten ze op de oever van de Moezel, bij de plaats van het ongeluk, een kapelletje met een houten beeld van St. Nicolaas - de patroon van de schippers - en beloofden om daar jaarlijks op 5 december een kaars aan te steken en die traditie voort de dragen in hun families.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het beeld uit voorzorg verstopt. Albert Linster, een nakomeling van Mathias Kiefer, heeft na de oorlog dit nieuwe kapelletje geplaatst, waarin het beeld nu is geplaatst. Tot aan zijn dood in 1979 heeft hij elk jaar trouw een kaars gebrand.
Nicolas Chapel in Ehnen
In the middle of a private wineyard - or rather a big garden - in the village of Ehnen, you can find a small chapel in honour of St. Nicolas. The former owner of the house in the background built it in 1953, to replace a much older chapel.
The story behind it: in the autumd of 1764, Mathias Kiefer and Peter Kohl, two winegrowers, were taking a boat full of grapes up the Moselle. Near Ehnen the boat sank, but both men miraculously survived. In thanksgiving they built a small chapel with a wooden statue of St. Nicolas - the patron saint of boatsmen on the bank of the river, near the place of the accident, and promised that they and their descendants would light a candle there every year on the 5th of December.
During World War II the statue was placed in safekeeping as a precaution. Albert Linster, a descendant of Mathias Kiefer, built this new chapel and placed the statue in it. He kept the promise and lit a candle every year until his death in 1979.
In de nacht van 30 mei 1976 werd de buurt "Béinchen" in het Pfaffenthal in Luxemburg-stad opgeschrikt door een enorme knal. Bij de explosie vielen drie doden, raakten twintig mensen gewond en werden ruim twintig huizen beschadigd. Omdat in eerste instantie niet duidelijk was wat de explosie veroorzaakt had, werd de hele wijk geëvacueerd, waarbij de bewoners in een naburige jeugdherberg werden ondergebracht.
Pas na langdurig onderzoek werd de oorzaak van de ramp achterhaald. In Cessingen - zo'n vier kilometer verderop - wilde iemand een benzinetank bijvullen. Maar hij koos per ongeluk een verkeerde vuldop, waardoor de benzine in het riool terecht kwam. Daar verzamelde het zich op het laagste punt: bij Béinchen. Gassen hoopten zich op, en op het moment dat daar zuurstof bij kwam, volgde de ontploffing.
Inmiddels is de buurt geheel gerenoveerd. Met als bijzonder detail, dat de nieuwe woningen zijn gebouwd volgens het Nederlandse 'hofjes-principe'.
Béinchen
In the night of May 30, 1976, the "Béinchen"neighbourhood in Pfaffenthal in Luxembourg-city was rudely awakened by a deafening bang. Three people lost their lives in the explosion, twenty were injured and more than twenty houses were damaged. Because it was not clear what had caused the explosion, the entire neighbourhood was evacuated and the inhabitants were housed in a youth hostel closeby.
After lengthy investigations the cause of the disaster was discovered. In Cessingen, about four kilometers away, someone wanted to fill up a gastank. But instead of pumping the gas into the reservoir, he poured it into the sewerage. The gas accumulated at the lowest point: near Béinchen. When the gasfumes mixed with oxygen, they exploded.
By now the neighbourhood has been completely renovated, in the style of the Dutch almshouses.
Volgens kenners is dit de mooiste (moderne) brug in Luxemburg: de spanbrug bij Hesperange, een voorstadje van Luxemburg-stad. Hij werd geopend in 1993 en voert een van de belangrijkste snelwegen, de A1, over de Alzette. De brug is 260 meter lang en ligt 40 meter boven de vallei. De pilon is iets meer dan 100 meter hoog. De bouw heeft 12,5 miljoen euro gekost.
Officieel heet de brug "Victor Bodson". Hij is genoemd naar de man die van 1944 tot 1947 en van 1952 tot 1959 minister van Openbare Werken was.
Cable-stayed bridge of Hesperange
Experts consider this the most beautiful (modern) bridge in Luxembourg: the cable-stayed bridge in Hesperange, a suburb of Luxembourg-city. It was completed in 1993 and carries the A1, one of the most important motorways, over the Alzette. The bridge is 260 meters long and stands 40 meters above the valley. The suspension mast is a little over 100 meters long. The building costs were 12,5 million euros.
The official name of the bridge is "Victor Bodson". It is named after the man who was Minister for Public Works and Transport from 1944 until 1947 and from 1952 until 1959.
Kasteel Birtrange ligt in Schieren, 2 kilometer ten zuiden van Ettelbruck.
Het huidige slot is gebouwd in 1775. Er stond al een kasteel van de "heren van Birtringen" in de 13e eeuw, gebouwd door Gaspard-Florent de Breiderbach.
De bekendste telg uit het geslacht Birtringen was Félix de Blochausen (5 maart 1834 - 15 november 1915). Hij was van 1874 tot 1885 minister-president van Luxemburg en later voorzitter van de "Société agricole grand-ducale" (Groothertogelijke landbouwvereniging).
Sinds 1935 is het kasteel in bezit van de familie De Broqueville.
Birtrange castle
Birtrange castle is located in Schieren, about 2 kilometers south of Ettelbruck.
The present castle was built in 1775. The original castle of "the lords of Birtringen" was built in the 13th century by Gaspard-Florent de Breiderbach.
The most famous member of the Birtringen family was Félix de Blochausen (March 5, 1834 - November 15, 1915). From 1874 until 1885 he was prime-minster of Luxembourg and after the president of the "Société agricole grand-ducale" (Agriculture Society of the Grand Duke).
Since 1935 the castle is owned by the De Broqueville family.
Vlakbij het drielandenpunt bij Weiswampach, staat het Europees monument. Het was een initiatief van de "Europese Vereniging voor Eifel en Ardennen" en werd op 22 oktober 1977 ingewijd, in aanwezigheid van diverse Europese vertegenwoordigers.
Het monument heeft als doel om, op het snijpunt van de drie landsgrenzen, de burgers aan te sporen tot harmonieuze ontmoetingen en samenwerking.
Het bestaat uit vier grote zwerfstenen, elk uit een van de vier landen waar de Vereniging actief is: België, Duitsland, Frankrijk en Luxemburg, die de bijdrage symboliseren van deze landen leveren aan het streven naar Europese eenheid. De middelste en vijfde steen draagt een plaquette met de namen van de twaalf ondertekenaars van het Verdrag van Rome, waarmee op 25 maart 1957 de oprichting van Europa - dat destijds uit zes landen bestond - werd bekrachtigd.
European Memorial
Close to the tripoint near Weiswampach, you can find the European Memorial. It was initiated by the "European Society for Eifel and Ardennes" and was inaugurated on October 22, 1977, in the presence of numerous European representatives.
The memorial is intended to promote peaceful encounters and constructive cooperation between citizens.
It is a composition of four large boulder, each from one of the for member-countries of the Society: Belgium, Germany, France and Luxembourg, symbolising the contribution these countries deliver to European unitiy. The fifth and central rock has a plaque with the names of the twelve people who, on March 25, 1957, signed the Treaty of Rome, which ratified the founding of Europe - consisting of twelve countries at that moment.
Dit fraai gelegen verzorgingstehuis was vroeger een klooster van de St. Elisabethzusters.
Daar woonde in het begin van de 19e eeuw Anne Elise Henriette Désirée Dufaing d'Aigremont. Een hele mond vol - gelukkig is ze beter bekend als Mutter Franziska.
Ze werd in 1804 geboren in Izel (België) en kwam als kind naar Luxemburg. Na het overlijden van haar ouders, werd ze opgenomen in dit klooster in Luxemburg-Grund. Als jong volwassene verhuisde ze met twee medebewoonsters naar het centrum van de stad, waar ze op 30 maart 1850 het habijt krijgen. Vanaf dat moment noemen de nonnen zich de "Barmhartige Zusters van de Heilige Franziskus" en krijgt Anne de naam "Mutter Franziska". De orde groeide snel en moet regelmatig verhuizen.
Mutter Franziska sterft in 1880 op 76-jarige leeftijd. De orde heeft dan 63 leden en locaties in Luxemburg-stad, Henn-Capelle, Itzig en Grevenmacher.
Mutter Franziska
This beautiful located nursing home used to be a nunnery of the St. Elisabeth Sisters.
Here lived Anne Elise Henriette Désirée Dufaing D'Aigremont in the beginning of the 19th century. That's an impressive name - but she is better known as Mutter Franziska.
She was born in 1804 in Izel (Belgium) and moved to Luxembourg at a young age. After the death of her parents, she moved to this monastry in Luxemburg-Grund. As a young adult, she and to other orphans rented a hous in the city centre, where they were sanctified. From that moment on, the nuns call themselves the "Merciful Sisters of Saint Franciscus" and Anne is baptised "Mutter Franziska". The order grew rapidly and had to move several times.
Mutter Franziska died in 1880, at the age of 76. At that time the order has 63 members and locations in Luxembourg-city, Henn-Capelle, Itzig and Grevenmacher.
Het derde drielandenpunt ligt in het noordoosten, in de buurt van Weiswampach en Ouren. Hier raken Duitsland, België en Luxemburg elkaar. Dit punt is ook voor wandelaars goed te bereiken en zelfs heel duidelijk gemarkeerd. Midden op de brug over de Our wapperen de vlaggen van de buurlanden. De wandeling naar dit punt - er is een route uitgestippeld vanuit Weiswampach - is allesbehalve een straf. Het Ourdal is schitterend, de dorpjes Ouren (België) en Lieler (Luxemburg) die je passeert zijn lieflijk en de vergezichten onderweg onovertroffen!
Tripoint (3)
The third tripoint is in the north-east, near Weiswampach and Ouren. Germany, Belgium and Luxembourg meet here. For wanderers it is no problem to reach this point and it is very well marked. In the middel of the bridge over the Our the national flags of the neighbouring countries wave in the wind. The trail to the tripoint - starting in Weiswampbach - is everything but boring. The valley of the Our is beautiful, the villages of Ouren (Belgium) and Lieler (Luxembourg) you pass are lovely and the views are magnificent!
Naast het station van Luxemburg-stad staat dit fraaie paviljoen. Tegenwoordig is er een koffielounge in gevestigd, modern en strak ingericht. Aan het interieur is dan ook niet meer af te zien hoe exclusief dit gebouwtje vroeger was.
Het paviljoen is in 1910 gebouwd, tegelijk met het station, en is ontworpen door de Duitse architecten Rüdell, Jüsgen en Scheuffel. Het diende tot 1970 als wachtkamer voor de groothertogelijke familie, met een eigen uitgang naar het station. Eigenlijk een beetje dubbel: de groothertog en zijn verwanten reisden heel sober en milieubewust per trein, maar hadden wel een bijzonder fraaie privé-wachtkamer...
The Grand Duke's Pavilion
Next to the railway station in Luxembourg-city you can find this lovely pavillion. Nowadays it is a coffee lounge, with a modern and stylish interior. It doesn't show how exclusive this building used to be.
The pavillion was built in 1910, in the same period the train station was constructed. It was designed by the German architects Rüdell, Jüsgen and Scheuffel. Until 1970 it was the waiting lounge for the Grand Duke and his family, with its own entrance to the station. It is a kind of mixed image: the Grand Duke and his relatives were sober and responsible enough to travel by train, but prominent enough to have their own sumptuous private waiting room...
De Béisenerbierg is een berg bij Reckange, een plaatsje dat ongeveer een kilometer ten westen van Mersch ligt.
In 1978 ontdekten Maisy en Robert Weyrich, samen met Roger Kugener - alledrie lid van de vereniging "Vrienden van het oude Mersch" - hier een grote, rechthoekige steen, waarvan alleen het bovenkant zichtbaar was. Omdat ze vermoedden dat het een menhir kon zijn, groeven ze de steen voorzichtig op. Het bleek inderdaad een bewerkt blok zandsteen van drie meter hoog. De menhir werd op 50 meter van de vindplaats rechtop neergezet.
De menhir is gehouwen uit Luxemburgs zandsteen en heeft min of meer de vorm van een menselijk lichaam. Hoewel er in de omringende landen wel meer menhirs gevonden zijn, was deze de eerste die in Luxemburg werd ontdekt.
Waarschijnlijk dienden menhirs als markering voor begraafplaatsen of als gewijde plaats voor religieuze bijeenkomsten.
The Béisenerbierg menhir
The Béisenerbierg is a mountain near Reckange, a village about a mile west of Mersch.
In 1978 Maisy and Robert Weyrich, accompanied by Rober Kugener - all three member of the "Friends of ancient Mersch" - discoverd a huge, rectangular stone here, only the surface of which was visible. Suspecting it could be a menhir, they carefully dug op the stone. It actually turned out to be a carved stone, with a length of three meters. The menhir was erected in a spot about 50 meters from it's original location.
The menhir is carved out of Luxembourg sandstone and is more or less shaped like a human body. Although more menhirs are found in neighbouring countries, this was the first one to be discovered in Luxembourg.
Menhirs were probably erected to mark burial grounds or locations for religious gatherings.
Alexander Wiltheim werd op 3 oktober 1604 in dit huis, in het centrum van Luxemburg-stad, geboren. Hij was een humanist en tegelijkertijd een priester uit de Jezuïetenorde. Maar bekend werd hij vooral als schrijver van het achtdelige "Luciburgensia Romana", een uitgebreid werk over de archeologische vondsten uit de Romeinse tijd in Luxemburg, Trier en de Eifel. De reeks werd in 1842 postuum uitgegeven. Hij stierf op 15 oktober 1648.
Zijn broer, Jean-Guillaume, was net als hij priester en schrijver. Het boek "Viri illustres luxemburgenses" is door één van beiden geschreven, maar men is er nooit achtergekomen wie van de twee de auteur was.
De Latijnse tekst op het bord betekent: "Zij hebben als eerste licht geworden op het Romeinse Luxemburg".
The Wiltheim brothers
Alexander Wiltheim was born on October 3, 1604, in this house in the centre of Luxembourg-city. He was a humanist and at the same time a Jesuist priest. But he is especially famous as the writer of "Luciburgensia Romana", eight volumes about the archaeological treasures from the Roman period in Luxembourg, Treves and the Eifel region. They were published in 1842, long after his death. He died on October 15, 1648.
His brother Jean-Guillaume was also a priest and a writer. The book "Viri illustres luxemburgenses" is written by one of the two, but it is not sure which brother was the author.
The Latin text on the sign says "They were the first to elucidate the Roman Luxembourg".
In de vallei van de Eisch, ten zuiden van Mersch, groeien dichte, donkere bossen op rotsachtige hellingen. En midden in dat ongerepte, ruige landschap ligt de Hunnebur. Een plek waar water uit de rotsen stroomt. Het regenwater dat hoog boven de vallei op de zandsteen valt, dringt langzaam door de rotsen en komt beneden door ingesleten spleten naar buiten. Een wonderlijk gezicht.
Volgens de overlevering dankt deze plek zijn naam aan het feit dat de troepen van Attila de Hun hier tijdens hun veroveringstochten door Europa in de vijfde eeuw hun paarden lieten drinken.
En bestaan meer verhalen over de Hunnebur. Zo zou een kluizenaar die hier in de buurt woonde mensen genezen hebben dankzij het geneeskrachtige water uit de rotsen.
Maar wat daar ook van waar mag zijn - het is gewoon een schitterende plek, waar je ook heerlijk kunt picknicken...
The Hunnebur
In the valley of the Eisch, south of Mersch, you find dense, dark woords on rocky slopes. And in the middle of that wild and rugged landscape lies the Hunnebur. An oasis where water wells up from the rocks. The rain that falls on the sandy stone, high above the valley, is filtered by the rocks and comes out below through clefts and cracks. It's a curious sight.
According to tradition, this spot is called "Hunnebur" because the troops of Attila the Hun .. their horses here, during their plundering tours through Europe in the 5th century.
And there are more stories around the Hunnebur. There was, for example, a hermit living nearby who cured sick people thanks to the healing powers of the water from the rocks.
Whether or not any of that is true - it is just a beautiful spot for a wonderful picknick...
Weinig kerken zijn zo door het noodlot achtervolgd als de Sint Michel in Luxemburg-stad.
Al in de tiende eeuw stond er bij de Vismarkt een kapel, die in opdracht van Siegfried, de eerste graaf van Luxemburg, was gebouwd. In de veertiende eeuw werd de kerk verbouwd en uitgebreid. Maar in 1509 ging dat bouwwerk in vlammen op. Er verrees een nieuwe kerk, die in 1543 door de Spanjaarden werd verwoest. En de kerk die daarna gebouwd werd, ging eind 17e eeuw ook weer verloren door branden en door bombardementen van Franse troepen.
De huidige kerk dateert uit de 18e eeuw. Het interieur bevat voornamelijk ornamenten die afkomstig zijn uit allerlei andere kerken, die door verschillende oorzaken verdwenen zijn.
St. Michel
Only a few churches have been stricken by fate as much as St. Michel in Luxembourg-city.
There was already a chapel near the Fishmarket in the 10th century, built by order of Siegfried, the first Count of Luxembourg. It was renovated and expanded in the 14th century. But in 1509 the building went up in flames. A new church was built, which was destroyed by the Spanish army in 1543. And the church that replaced it, was lost at the end of the 17th century, due to fires and bombardments by French troops.
The present church dates back to the 18th century. The interior is decorated with ornament that come from various other churches that have dissapeared for different reasons.
