Naast de parochiekerk van Hollerich lag ooit het "Siweschléiferhaus", gebouwd in 1568. Een fraai stadshuis met een ronde toren met spits dak.
Het huis dankte zijn naam (zevenslaperhuis) aan een stenen reliëf onder een nabijgelegen brug over de Petrusse, dat kort na de eerste wereldoorlog verdwenen is. Daarop waren zeven slapende kinderen te zien.
Het waren de kinderen van een arme weduwe die in de 13e eeuw leefde, en nauwelijks genoeg geld had om haar kroost te onderhouden. Toen ze op een avond thuiskwam en haar kinderen slapend aantrof, verzuchtte ze "bleven ze maar voor eeuwig zo zorgeloos slapen". Die wens ging in vervulling: de kinderen werden nooit meer wakker.
Die legende heeft Nicolas Welter geïnspireerd tot een gedicht: "Die Siebenschläfer von Hollerich".
Next to the parish church of Hollerich there used to be a hous called the "Siweschléiferhaus", which was built in 1568. It was a beautiful mansion, that had a round tower with a steep roof.
The name of the house (house of the seven sleepers) referred to a stone relief under a neighbouring bridge over the Petrusse, which disseapeared after World War II. It showed seven sleeping children.
They were the children of a poor widow who lived in the 13th century and barely had enough money to feed her offspring. One night, when she came home and found her seven kids asleep, she sighed "I wish they would sleep so peacefully forever". Her wish was fulfilled: the children never woke up.
The legend inspired Nicolas Welter to a poem "Die Siebenschläfer von Hollerich".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten