"We moeten maar eens gaan," zeiden de olifantjes.
Even dacht ik nog dat ze de zoveelste dagtocht hadden uitgestippeld langs bijzonder plekken in dit wonderbaarlijke land. Maar ze hadden veel grotere plannen. "Tijd om nieuwe landen te gaan ontdekken".
Ik sputterde nog wel even tegen. "Maar jullie hebben nog lang niet alles gezien! Kijk, hier staat nog een hele lijst van plaatsen om te bekijken!"
Het was vergeefse moeite. "We hebben 333 plekken gezien en 333 foto's gemaakt. Dat vinden we een mooi aantal. En trouwens, er staat een heel nieuw jaar op het punt van beginnen. Nieuwe tijden, nieuwe landen..."
En daar gingen ze dan. Op weg naar nieuwe ontdekkingen. Goede reis, roze olifantjes!
There they go...
"It's about time to leave," the elephants said.
For a minute I thought they had mapped out another daytrip to several interesting places in this surprising country. But their plans were much bigger than that. "Time to discover new countries."
Of course I protested. "But you haven't seen everything yet! Look, there is still a long list of places to see!"
They were wasted words. "We have seen 333 spots en made 333 pictures. We think that is a nice number. And besides, a new year is about to begin. Different times, different countries..."
And so they left. On their way to new discoveries. Have a safe trip, pink elephants!
Nicolas Huberty werd op 16 december 1890 geborgen in Kehmen. In 1919 vestigde hij zich als huisarts in deze villa in Ettelbruck. Daarbij maakte hij kennelijk indruk, want hij was jarenlang de persoonlijke arts van de groothertogelijke familie op hun paleis in Colmar-Berg.
Maar zijn grootste bekendheid kreeg hij tijdens de Tweede Wereldoorlog. Al in april 1940 verleende hij medische hulp aan de gewonde inzittenden van een militaiir vliegtuig dat door de Duitsers was neergehaald. Daarvoor werd hij door de bezetters tot een voorwaardelijke gevangenisstraf en een geldboete veroordeeld. Dat weerhield hem er niet van om zich, samen met zijn vrouw, te wijden aan het bijstaan van meer dan 300 Luxemburgers dienstweigeraars die op diverse plaatsen in het land waren ondergedoken.
Hij stierf op 23 februari 1976 in Ettelbruck.
Het huis waar hij in Ettelbruck woonde en werkte, en waarin tegenwoordig een crèche is gevestigd, wordt nog altijd "Villa Huberty" genoemd.
Villa Huberty
Nicolas Huberty was born on December 16, 1890 in Kehmen. In 1919 he started a practice as a family doctor in this estate in Ettelbruck. He must have been good at his job, for he was the personal physician of the grand-duke and his family in their palace in Colmar-Berg.
But he was especially famous for his work during World War II. In April 1940 he took care of the injured crew of a plane that had been shot down by the Germans. He was put on probation and was fined for that action. But that didn't prevent him from taking care, together with his wife, of more than 300 young Luxembourgish members of the resistances, who were hiding in various regions of the country.
He died on February 23, 1976, in Ettelbruck.
The house where he lived and worked, nowadays a day-care nursery, is still called "Villa Huberty".
Pierre Frieden werd op 28 oktober 1892 geboren in Mertert. Na zijn studies filosofie en literatuur werkte hij als professor in Diekirch en later in Luxemburg-stad.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog zat hij korte tijd in het concentratiekamp Hinzert.
Na de oorlog begon zijn carrière in de politiek, als vertegenwoordiger van de Chrëstlech Sozial Vollekspartei. Eerst als minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, daarna als minister van
Familiezaken en Gezondheid. Van 29 maart 1958 tot aan zijn dood was hij premier.
Ook publiceerde hij diverse filosofische werken.
Hij stierf op 23 februari 1959 in Zürich, waar hij was opgenomen voor een medische behandeling.
Rechts achter het monument voor Frieden is zijn geboortehuis te zien.
Pierre Frieden
Pierre Frieden was born on October 28, 1892 in Mertert. After studying philosophy and literature, he worked as a professor in Diekirch, and later in Luxembourg-city.
During World War II he was interned in Hinzert concentration camp for a short period.
After the war he started a carreer in politics, as a representative of the Chrëstlech Sozial Vollekspartei. First as Minister of Education, Culture and Science, and then as Minister of Family Affairs and Health. From March 29, 1959 until his death he was Prime Minister.
He alsof published a number of philosophical books.
He died on February 23, 1959 in Zürich, where he went for a medical treatment.
Behind the monument, at the right side, the house where he was born is visible.
Vroeger werden de wegen geplaveid met natuursteen, en aanvankelijk werden daarvoor hoofdzakelijk kasseien gebruikt. De bestrating was vooral bedoeld om wegen beter berijdbaar te maken, omdat de zandwegen al gauw modderig en onbegaanbaar werden. Maar in bewoonde gebieden werden de kasseien soms in fraaie patronen gelegd om de wegen ook visueel aantrekkelijk te maken.
Op enkele plekken in Luxemburg zijn nog wat van de "kasseienmozaïeken" te zien Er zijn er helaas maar weinig van bewaard gebleven, omdat vrijwel overal de kasseien plaats moesten maken voor klinkers of asfalt.
Cobblestone mosaic
In the old days, roads were paved with natural stones, and in the early days of paving setts of Belgian blocks were the most important material. The main reason to pave the roads, was that sand roads easily became muddy and unridable. But in some towns and villages the setts were laid in beautiful patterns to make the roads visual attractive as well.
In some places in Luxembourg such "cobblestone mosaics" have been preserved. Sadly enough there aren't many left, because almost everywhere the setts had to make way for bricks or tarmac.
Langs een landweg van Hollerich naar Leudelange, daar waar Leudelange en Gasperich elkaar raken - in een hoek die door de plaatselijke bevolking "Auf Berend" wordt genoemd - kun je, als je goed kijkt, een merkwaardige rechthoekige kuil in het terrein herkennen.
Volgens een legende heeft hier ooit een kasteel gestaan, waarvan de eigenaar wreed en harteloos was. Veel van zijn bedienden namen al snel ontslag vanwege zijn onvriendelijkheid en de slechte behandeling. En vaak spraken ze daarbij banvloeken en verwensingen over hem uit.
Op een dag was er een verschrikkelijk onweer in Leudelange, waarbij het midden op de dag zo donker werd dat je geen hand meer voor ogen kon zien. Toen het onweer voorbij was, bleek het slot verdwenen, alsof het door de aarde verzwolgen was. Het enige wat restte, was de kuil in het grasland.
Onder de grond waar het slot stond, is soms een klagelijk huilen en zuchten te horen.
The lost castle
Alongside a country road from Hollerich to Leudelange, on the border between Leudelange and Gasperich - in a area which the local people call "Auf Berend" - you can, if you look closely, see a strange, rectangular hollow in the field.
According to a legend, there once was a castle here. Its owner was a cruel, heartless man. Many of his servants soon quit their job, due to his unkindness and bad manners. And often they uttered curses and maledictions over him.
One day, there was a terrible thunderstorm in Leudelange, and in the middle of the day it was dark as the night. When the storm had calmed down, the castle had dissapeared completely, as if it had been swallowed up by the earth. The only visible trace of it, was the hollow in the grass.
Sometimes a sad whining and sighing can be heard from under the ground where the castle once was.
In 1680 nam de firma Thurn und Taxis - de nieuwe naam van het familiebedrijf van Del Tasso - het traject Brussel - Attert - Luxemburg - Trier in bedrijf. Bij de brug over de Eisch in Steinfort werd een postkoetsstation met bijbehorende paardenstallen gebouwd, dat van 1734 tot 1828 in gebruik was.
Toen in 1967 de doorgaande weg naar Arlon (B) verbreed werd, is het postkoetsstation afgebroken. Maar de stallen zijn bewaard gebleven en bieden tegenwoordig onderdak aan een bedrijf in vloer- en wandtegels.
Stables
In 1680 the company Thurn und Taxis - the new name of the family business of Del Tasso - opened a new route Brussels - Attert - Luxembourg - Trier. Near the bridge over the Eisch in Steinfort, a stagecoach station was built, complete with stables for the horses. It has been used from 1734 till 1828.
When the road to Arlon (B) was broadened in 1967, the station was demolished. But the stables were spared. Nowadays they house a shop in dutch tiles and floortiles.
François Schweisthal werd in 1877 geboren als zoon van een bierbrouwer uit Ettelbruck Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog riep hij de Luxemburgers op om zich aan te melden bij het Franse leger en voor de vrijheid van hun vaderland te strijden. Zo'n 3000 Luxemburgers gaven gehoor aan die oproep en werden vrijwilliger in het Franse vreemdelingenlegioen. Samen met Zwitsers, Grieken, Belgen en Polen namen ze deel aan de zwaarste veldslagen, waarbij veel van hen sneuvelden. Ook François Schweistal hoorde bij de gevallenen; hij sneuvelde op 26 april 1918 in Hangard, bij Amiens.
François Schweisthal
François Schweisthal was born in 1877 as the son of a brewer from Ettelbruck. At the beginning of World War I, he appealed to the Luxembourgers to enlist in the French armey and fight for the freedom of their country about 3000 Luxembourgers responded to his appeal and became volunteers in the French foreing legion. Together with Swiss, Greek, Belgian and Polish sholdiers they participated in heavy battels, in which many of them were killed. François Schweisthal too fell in the war. He was killed on April 26, 1918 in Hangard, near Amiens.
